Beleefdheid is belangrijk, zo vinden de Wederhelft en ikzelf toch. Wij proberen ons kind dan ook de basis mee te geven zoals onlangs: 'dank u' zeggen.
Aangezien ik niet zoveel 'parenting'-ervaring heb, vallen wij terug op programma's van op de tv. Daar wordt regelmatig gewag gemaakt van het principe: 'het goede belonen, het slechte negeren'.
Situatieschets: gezin in wagen, Wederhelft stuurt (cliché, i know), ikzelf ernaast en kleine S achter mij in zijn superdeluxe autostoel die een kernaanval kan overleven (dat hoop ik toch).
Kleine S: 'Sander wil koekje' (de les alstublieft moet nog komen)
Ikzelf: 'Je krijgt een koekje, maar dan moet je wel dank u zeggen' Ga je 'dank u' zeggen?
Kleine S knikt, ik geef een koekje (jawel, ook hier: bad parenting, ik zou beter een stuk fruit geven)
... stilte ....
Ik: 'Je moet wel 'dank u' zeggen, hè, schat! Als je geen 'dank u' zegt, neemt mama het koekje terug.' (ik weet het, zucht, fout nummer zoveel)
... stilte ... koek wordt naar mondje gebracht ... mama herhaalt het verholen dreigement ... en neemt het koekje af
Kleine schreeuwt moord en brand (uiteraard, hebt u al ooit eens eten van mijn kind proberen afnemen? ) en wij wachten tot hij kalmeert vooraleer we de uitleg nog eens helemaal opnieuw doen. Bij de vraag: ga je dank u zeggen klinkt het nu: 'morgen'. (keep in mind: het kind is pas 2 geworden)
Ik: 'Dan krijg je pas morgen je koekje' (de reactie kan u al raden).
En zo ging het nog even verder met een hele hoop andere aanlokkelijke items (water, fruit, avondeten, tv, ...) en steeds weer: 'morgen'.
De volgende ochtend kregen we als eerste woorden: 'Dank u'
Koppigheid, is dat ook erfelijk?
ja
BeantwoordenVerwijderenik vrees dat ik een exemplaar ken bij wie "koppig+koppig=ultrakoppig" van toepassing is. ik zeg dan ook maar, hij weet tenminste wat hij wil, das altijd goed in het latere leven :-)
BeantwoordenVerwijderenDa's waar... welke mama wil nu een volgzaam schaapke? (hm)
Verwijderen