97-Peuterpraat

Beleefdheid is belangrijk, zo vinden de Wederhelft en ikzelf toch.  Wij proberen ons kind dan ook de basis mee te geven zoals onlangs: 'dank u' zeggen.
Aangezien ik niet zoveel 'parenting'-ervaring heb, vallen wij terug op programma's van op de tv.  Daar wordt regelmatig gewag gemaakt van het principe: 'het goede belonen, het slechte negeren'. 
Situatieschets: gezin in wagen, Wederhelft stuurt (cliché, i know), ikzelf ernaast en kleine S achter mij in zijn superdeluxe autostoel die een kernaanval kan overleven (dat hoop ik toch).
Kleine S: 'Sander wil koekje' (de les alstublieft moet nog komen)
Ikzelf: 'Je krijgt een koekje, maar dan moet je wel dank u zeggen'  Ga je 'dank u' zeggen?
Kleine S knikt, ik geef een koekje (jawel, ook hier: bad parenting, ik zou beter een stuk fruit geven)
... stilte ....
Ik: 'Je moet wel 'dank u' zeggen, hè, schat!  Als je geen 'dank u' zegt, neemt mama het koekje terug.' (ik weet het, zucht, fout nummer zoveel)
... stilte ... koek wordt naar mondje gebracht ... mama herhaalt het verholen dreigement ... en neemt het koekje af
Kleine schreeuwt moord en brand (uiteraard, hebt u al ooit eens eten van mijn kind proberen afnemen? ) en wij wachten tot hij kalmeert vooraleer we de uitleg nog eens helemaal opnieuw doen.  Bij de vraag: ga je dank u zeggen klinkt het nu: 'morgen'.  (keep in mind: het kind is pas 2 geworden)
Ik: 'Dan krijg je pas morgen je koekje' (de reactie kan u al raden).
En zo ging het nog even verder met een hele hoop andere aanlokkelijke items (water, fruit, avondeten, tv, ...) en steeds weer: 'morgen'.

De volgende ochtend kregen we als eerste woorden: 'Dank u'
Koppigheid, is dat ook erfelijk?

94-Wat we leerden, deze week...

is...
dat tweejarigen extreem actief zijn;
dat ouders van tweejarigen het moeten stellen met een beperkt rantsoen slaap;
zeker als de bewuste tweejarigen spelen met het werkgereedschap van de ouders;
zoals lasermeters;
en dan daarmee in hun ogen schijnen;
plots verstijven als mama en papa dan ineens als gek beginnen roepen;
die lasers extreem gevaarlijk zijn voor (kinder)oogjes;
oogartsen en oogverpleegkundigen het 'tststs'/hoofdschuddend geluid/gebaar doen bij melding van het probleem;
dat de oogarts gelukkig geen afwijkingen heeft gevonden;
je dan beseft dat je er weer goed vanaf bent gekomen;
'bad parenting' onvermijdelijk is,
maar we vanaf nu onze werkkoffer toch maar opbergen in de garage, de auto of andere plaatsen die als kindervrij worden beschouwd;
U als lezer kan profiteren van mijn stommiteiten en dus al op voorhand alle mogelijks gevaarlijk spul achter slot en grendel bewaren zodat u niet de hele nacht ziek van ongerustheid moet doorbrengen en elke website met zin en onzin over lasers naspeurt op de schadelijke gevolgen van in-het-oog-schijnen...