inge snuffel: Feest in't Knutselbos!!! + give-away!!

inge snuffel: Feest in't Knutselbos!!! + give-away!!



Voor wie mee wil doen... het kan nog tot vandaag 16 uur!

Loslaten

Een come-back?
Mijn plan was niet om lang weg te blijven, maar ergens wou ik het vorige bericht zo lang mogelijk zichtbaar laten.  Maar geef toe, in welke wereld surft een 18-jarige jong-volwassene naar een semi-crea-blog om te lezen wat de rare stiefmoeder heeft geschreven?  It was a long shot, i'll admit.

Er is ondertussen nog een doos geweest, met allemaal kleine geschenkjes voor die mee-zoon.  De doos staat hier nog steeds aan mijn voeten.  Misschien is ze bang om te worden afgewezen, net als wij.

Een oefening in loslaten...

De oorspronkelijke bedoeling van dit plekje op het web was het verzamelen van mooie dingetjes. Ideeën, knutselwerkjes, herinneringen, ... Maar pijnlijk kan ook mooi zijn. Schrijnend mooi kan verdriet zijn, of ben ik te romantisch?

Ik leer veel bij, de laatste tijd. Een nieuwe opleiding: Shiatsu.  Confronterend, maar fantastisch!

Bericht aan mijn 'mee-zoon'

Beste zoon,

Nee, het is niet je verjaardag of kerstmis.  Het is ook niet je vader die dit schrijft.  

Dit berichtje komt van mij, je 'mee-moeder'.  En het zal je niet verbazen dat ik me nogal dubbel voel, bij dat woord.  Ik heb me namelijk niet gedragen als een 'mee-moeder'.  Je zou kunnen zeggen dat ik een tijdje een 'tegen-moeder' was.  Natuurlijk heb ik daar spijt van en ik kan niet anders dan mijn spijt daarover via deze weg te uiten.

'Mee-moederen' is niet makkelijk.  Ik denk dat 'mee-zonen' dat ook niet is.

We hebben je al een hele tijd niet gezien.  Tenzij van op afstand, heel soms, toevallig.  Ook niets gehoord, tenzij via via - dat je groeit, feest, studeert.

Wat we over je weten, leiden we af uit de rapporten en rekeningen die we krijgen via mail of brief.  Niet veel, dus.  Maar genoeg om de indruk te hebben dat je het goed doet.

Maar ondertussen weet jij ook niets van ons.  Van je vader, je broer (is dat dan een 'mee-broer'?), van de hond, van mij...  Wij zijn van je afgesloten door dat ene berichtje in augustus 2010.

Ik vraag me af of je dat makkelijk vindt, zo niet weten.  Of je niet af en toe wil weten of we aan je denken.  Misschien wel over je praten en wat we dan eigenlijk zeggen, zo.

Of je broer weet dat je bestaat en als dat zo is, of hij dan naar je vraagt.  Of hij een hele fantasiewereld heeft geschapen waarin jij een belangrijke rol speelt.  Of je in die wereld een grote held bent, een beschermer, een vriend, een speelkameraad.  Of hij probeert dingen te weigeren onder het motto: 'dat mag niet van mijn broer'.  Of hij slaapt met die grote hond, die jij hem gaf.

Het zou kunnen, natuurlijk.

En wij, op onze beurt, stellen ons elke dag de vraag hoe het nu echt met je zou gaan.  Of je gelukkig bent.  Misschien heb je wel een vriendin.  Of je het ziet zitten, verder studeren en wat je aan het eind van die 5 jaar het liefst zou doen.  Waar je van droomt. Of je graag op reis zou gaan, met enkele vrienden.  Of je graag eens met ons zou willen praten en of het verschil zou uitmaken als wij zeggen dat het ons spijt en dat we groeien en elke dag proberen beter te doen.  Of we met een glimlach aan je denken als je broer dingen zegt die ons hard aan jou doen denken.  Of je in onze harten leeft.

Als je dit allemaal al hebt gelezen, durf ik het vragen.

Ik durf je vragen om terug contact op te nemen.  Omdat elke dag een nieuwe dag is.  Omdat de band die je hebt met je vader en broer en zelfs met mij, bestaat.  Omdat je misschien vragen hebt, maar vooral, omdat ik zeker weet dat het voor ons allemaal een verrijking zou zijn.

En zelfs als je dat niet wil, dan mag je weten dat we aan je denken en over je praten en je elke dag opnieuw een goeie dag toewensen.

De 'mee-moeder'

Peertjes

Op bezoek bij een lieve vriendin die onlangs haar eigen appartementje kocht. Dat vraagt om een kleuraccentje!

Paspel en grijze katoenen stof: Govaerts, Sint-Truiden
Peertjesstof: Fabricworm

Goede voornemens

Er is veel te doen rond goede voornemens.  Doen of niet doen... het is al gelijk.  Feit is dat zo'n nieuw jaar aanmoedigt om eens kritisch te kijken naar het verleden en een aantal dingen aan te passen.  Of niet, natuurlijk... We mogen ook al eens blij zijn met hoe we ons gedragen hebben, vorig jaar, niet?
Wat leerde ik vorig jaar?  Loslaten.  Maar dan echt wel loslaten. 
Vroeger dacht ik: loslaten, dat doe je met de GROTE dingen.  De ECHT belangrijke dingen een plaats leren geven en verder gaan.  Blijkt nu dat ik daar fout in was, gedeeltelijk dan toch.  Want ja, het is belangrijk om de ECHT belangrijke dingen een plekje te geven en voort te doen, maar het is even belangrijk om de pietluttige, kleine, belachlijke zaken te kunnen loslaten.  Die zijn met veel meer, zo blijkt.
Dat doen we dus in 2013.  Loslaten en met de glimlach naar mezelf kijken!

Ik wens jullie allemaal veel liefde en vriendschap.  Geniet van elkaar!

Secret Santa (2)

Terwijl ikzelf nog fanatiek de laatste hand legde aan mijn pakje, klopte (geen bel) de postbode op de deur met een grote kartonnen doos van Karen, AKA het meisje met de rode schoentjes.
Zij stuurde me een kadootje dat alle zintuigen prikkelde.  Een dvd (die we straks samen bekijken met een bak garnalen (beats popcorn)), een glimlach-cadeauboekje, een mooie, zelfgemaakte, matrousjka-pop, een lekker stuk peperkoek en een aantal zeepjes aan een koordje (super-idee!) om kasten en kapstokken mee te verfrissen.

Dank je, Karen, ik vind het allemaal super.  De zorg en tijd die je erin hebt gestoken is fantastisch hartverwarmend!  We zullen ervan genieten (incl. zoon, die de pop heeft aangeslagen, natuurlijk!)

Benieuwd wie mijn kadootje ontvangen heeft? (of zal ontvangen, het vertrok deze ochtend richting hier! Ik hoop dat zij er ook veel plezier aan beleeft!

Ik hoop dat jullie allemaal een mooie en gezellige kerstperiode doormaken.  Ik wens iedereen veel hartverwarmende momenten en een rustig eindejaar, vol belofte!

Secret Santa

Ik doe mee!  U toch ook?

Secret Santa